Οι  Rebeletiko προσφέρουν γλυκό του κουταλιού
στην Κληματαριά

Τρίτη 9, 16, 23 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου


Οι Rebeletiko, η μπάντα που αυτοπροσδιορίζεται ως “μουσική συνωμοσία” θα παρουσιάσει τραγούδια από την πρόσφατη πρώτη  δισκογραφική της δουλειά σε έναν από τους αγαπημένους χώρους του κέντρου της Αθήνας, την Κληματαριά (Πλατεία Θεάτρου 2).

Το “Μοναστηράκι”, όπως τιτλοφορείται το πρώτο τους άλμπουμ περιέχει ήχους και χρώματα από διάφορα μέρη της Ελλάδας που συνθέτονται  όμως με ένα τρόπο αλληλένδετο και απόλυτα συνυφασμένο με τις φωνές και τα βήματα των διαφορετικών ανθρώπων που κάθε μέρα διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας.   (Πολυβόλο, Με βαρέθηκες)

Οι Rebeletiko επέλεξαν να παρουσιάσουν  τις μουσικές τους σε ένα χώρο που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος της μουσικής τους. Γεύσεις και αρώματα θα συνωμοτήσουν με τους ήχους των Rebeletiko για τέσσερις Τρίτες από 9 Φεβρουαρίου στις 21.30. 

Κληματαριά

Πλατεία Θεάτρου 2, 10552 - Αθήνα

Τηλέφωνο κρατήσεων:  210 3216629

Ώρα έναρξης: 21.30

Είσοδος: ελεύθερη

Ανακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. για τη Γενική Απεργία της 4ης Φλεβάρη

–

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, νεολαία, λαϊκά στρώματα έδωσαν εχθές μια πρώτη απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης για την ολοκληρωτική διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Η 24ωρη Γενική Απεργία σημείωσε σημαντική επιτυχία. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις –και όχι μόνο– της Ελλάδας, νέκρωσε η οικονομική δραστηριότητα και πλημμύρισαν οι δρόμοι, κάνοντας σαφή την απόλυτη αντίθεση της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας στο αντι–ασφαλιστικό έκτρωμα της νεομνημονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία, που μαστίζονται από την φτώχεια και την ανεργία, έδειξαν με τη μαχητική τους συμμετοχή στην απεργία και τα συλλαλητήρια πως μπορούν να μπουν μπροστά σε ένα νέο κύμα μαζικών, αποφασιστικών αγώνων για να σταματήσουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή. Αυτή την κοινωνική καταστροφή που η κατάπτυστη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ υπηρετεί υπάκουα, ακολουθώντας τυφλά τις επιταγές των Βρυξελών, της Τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων, παίζοντας ξανά το κακόγουστο έργο της «διαπραγμάτευσης». Μαζί με μια μαύρη προπαγάνδα, που θα ζήλευαν όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η άθλια κυβέρνηση Τσίπρα επανεμφάνισε δυναμικά και το τερατώδες κράτος έκτακτης ανάγκης ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις, θυμίζοντας τις σκοτεινές μέρες της χούντας Σαμαρά–Βενιζέλου.

Η πετυχημένη απεργία και τα συλλαλητήρια της 4ης Φλεβάρη πρέπει να είναι μόνο η αρχή.
Πρέπει να παλέψουμε για την ανάπτυξη νέων απεργιακών κινητοποιήσεων, μπλόκων, καταλήψεων κ.λπ., που να κλιμακωθούν και να ανατρέψουν το αντι–ασφαλιστικό έγκλημα κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ ενάντια στην ελληνική κοινωνία. Άμεσα πρέπει να παρθεί απόφαση για κήρυξη 48ωρης Γενικής Απεργίας, στην προοπτική κλιμάκωσης και συντονισμού για Γενική Απεργία Διαρκείας. Μαζί με το αντι–ασφαλιστικό νομοσχέδιο, οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να ρίξουν και την άθλια κυβέρνηση του οσφυοκάμπτη Τσίπρα. Κάθε στιγμή που αυτός παραμένει στην εξουσία, νεκρανασταίνονται και δυναμώνουν οι μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης, οι νεομαυραγορίτες του «Μένουμε Ευρώπη» και του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα. Όσο κυβερνά καταρρέοντας αυτή η υπάκουη κλίκα, υπάρχει και η απειλή ανασυγκρότησης, με κάθε τρόπο, και όλων των παλιών μνημονιακών δυνάμεων, αντιδραστικά σενάρια μνημονιακών κυβερνήσεων συνεργασίας κ.λπ.

Πρέπει να σπάσουμε τη συντονισμένη επιχείρηση των ΜΜΕ, του μπλοκ των «Μένουμε Ευρώπη» (που στάζει μίσος ενάντια στους εργαζόμενους και την φτωχολογιά), των αντιδραστικών ηγεσιών σε επιμελητήρια, επαγγελματικούς συλλόγους κ.λπ., μαζί τους και της άθλιας ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Όλοι αυτοί θέλουν να πατρονάρουν, να καναλιζάρουν τις κινητοποιήσεις προς δικό τους όφελος – πράγμα που σημαίνει, πάντα, την απαρέγκλιτη εφαρμογή των πιο βάρβαρων Μνημονίων, της εξόντωσης και σφαγής των μισθωτών, ανέργων, φτωχών και μεσαίων στρωμάτων (αγρότες κ.ά.). Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, φτωχά λαϊκά στρώματα, οι αγωνιστές του εργατικού κινήματος, πρέπει να μπούμε μπροστά – για να έρθουν στο προσκήνιο τα δικά μας προβλήματα, ανάγκες και λύσεις, να δοθεί προσανατολισμός στις κινητοποιήσεις ενάντια σε όλα τα Μνημόνια και τους υπηρέτες τους, νέους και παλιούς.

–

5/2/2016

4 Φλεβάρη: Μεγαλειώδεις ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, πολύ μεγάλη η συμμετοχή στην Απεργία. Επιχειρήσεις νέκρωσαν, καταστήματα έκλεισαν, υπηρεσίες και γραφεία δεν λειτούργησαν.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι είπαν ένα βροντερό εργατικό ΟΧΙ, στο ασφαλιστικό έκτρωμα και στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στην Αθήνα, πολύ μαζική ήταν η συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων στο Μουσείο. Στην συγκέντρωση καλούσαν η «Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων», σωματεία εργαζομένων σε Δήμους, εργαζόμενοι στα 5-μηνα, σωματεία νοσοκομείων, η ΕΙΝΑΠ, το Σωματείο του ΜΕΤΡΟ. Εκατοντάδες μηχανικοί και τεχνικοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, που είχε πολύ μαζικό μπλοκ. Στην συγκέντρωση και πορεία συμμετείχαν επίσης ο Σύλλογος εργαζομένων στην ΜΟΔ, τα σωματεία των τηλεπικοινωνιών που έχουν δημιουργήσει ένα συντονισμό σωματείων στις τηλεπικοινωνίες και τεχνολογία (Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Vodafone-Παναφον, Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Wind, Σωματείο Εργαζομένων στη Nokia Ελλάδος, Σωματείο Εργαζομένων στον Όμιλο Επιχειρήσεων Intracom, Σωματείο Εργαζομένων στην εταιρεία Πλαίσιο, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών).

Μαζική ήταν η συμμετοχή εργαζόμενων και σωματείων από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στην συγκέντρωση στο Μουσείο συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι, η επιτροπή αγώνα ελεύθερων επαγγελματιών υγειονομικών, η πανελλήνια ένωση συνταξιούχων εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ), ο ΣΕΦΚ, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου, ο ΣΜΕΔ, ΣΒΕΜΚΟ κ.α. Το ‘παρών’ έδωσαν εργατικά σχήματα-κινήσεις-παρεμβάσεις, η «Attack», η αγωνιστική κίνηση στον επισιτισμό-τουρισμό «Λάντζα», οι «Ενεργοί-Άνεργοι» κ.ά.

Ήταν εκεί το μαζικό μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΟΚΔΕ Σπάρτακος, το ΕΕΚ και η ΟΕΝ, η ΑΠ Ροσινάντε, το Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αναρχικές και αυτόνομες συλλογικότητες.

Η μικροφωνική μπροστά στο Πολυτεχνείο καλούσε από νωρίς στην Απεργία και εκφωνούσε τις αποφάσεις των Σωματείων. Στην αρχή το λόγο πήρε ο Χρήστος Κουρνιώτης, μέλος της συντονιστικής επιτροπής της «Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων για συντονισμό» και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Α. Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής. Ακολούθησαν οι ομιλίες του Κώστα Βουγιουκλή, μέλος του Συντονιστικού των 5-μηνων, του Πάνου Παπανικολάου από το ΔΣ τη ΕΙΝΑΠ, του Δημήτρη Τζαμουράνη, προέδρου του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, του Γ. Κουτσούκου από την “Attack στην επισφάλεια και την ανεργία» κ.ά.

Στις 12.00 ξεκίνησε η πορεία από την Πατησίων προς την Βουλή, μέσω των οδών Πατησίων-Σταδίου-Σύνταγμα. Ορισμένα από τα συνθήματα ήταν:

Κάτω τα χέρια απ την ασφάλιση δεν είναι για το χρέος και για διάλυση /Αυτός ο νόμος θα ανατραπεί- με μπλόκα και απεργίες πριν φτάσει στη βουλή / Κλιμάκωση αγώνων και συντονισμός – κάτω ο υποταγμένος συνδικαλισμός / Αυτή η πολιτική η αντιλαϊκή, δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή / Διαγραφή του χρέους οριστική, είναι η απάντηση η εργατική / Τσίπρα και Κατρούγκαλε ακούστε το καλά, αυτό το νομοσχέδιο θα πέσει στην φωτιά / Ο αγώνας στα χεριά των εργατών, όχι στα παζάρια των γραφειοκρατών / 50 χρόνια τώρα ληστεύουν τα ταμεία, οι τράπεζες το κράτος και η εργοδοσία / Κάτω τα χέρια απ την ασφάλιση, δεν είναι για το χρέος και για διάλυση /Οργή λαού, ξεσηκωμός παντού, στο διάολο να πάνε ΕΕ και ΔΝΤ.

Χιλιάδες διαδηλωτές από όλες τις συγκεντρώσεις βρέθηκαν στο δρόμο και το Σύνταγμα. Νωρίτερα, τα μαζικά μπλοκ του ΠΑΜΕ είχαν ξεκινήσει από την Ομόνοια προς το Σύνταγμα, μέσω της οδού Πανεπιστημίου. Η YES-EE, η ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες, πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην Πλ. Κλαυθμώνος. Λίγο πιο πίσω η ΛΑΕ που επέλεξε να κάνει κομματική εμφάνιση.

Η διαδήλωση από το Μουσείο έφτασε λίγο μετά τη 1.00 μ.μ. στο Σύνταγμα. Η απάντηση της κυβέρνησης στις μαχητικές διαδηλώσεις και στην πανεργατική απεργία ήταν η καταστολή, με χρήση δεκάδων χημικών, κρότου λάμψης και κυνηγητό των ΜΑΤ.

Μαζική και μαχητική ήταν και η συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας Σωματείων της Θεσσαλονίκης, στην Καμάρα, με την συμμετοχή Πρωτοβάθμιων Σωματείων (εργαζόμενοι ΟΛΘ, Ένωση Νοσοκομειακών Γιατρών Θες/νίκης, ΕΛΕΜ και σύλλογοι Δασκάλων, Σωματείο Βιβλίου-Χάρτου, κ.α.). Αντίστοιχες συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις πραγματοποίησαν οι ταξικές δυνάμεις σε μια σειρά πόλεις, όπως στην Πάτρα, τη Λάρισα, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα κ.α.

Το μήνυμα από παντού ήταν συντριπτικό: Να μην τολμήσουν καν να το φέρουν στη Βουλή!

Δείτε πλάνα από τη συγκέντρωση της Αθήνας και σύντομες δηλώσεις συνδικαλιστών στην κάμερα της Παντιέρας στα βίντεο που ακολουθούν
στην pandiera

Σκηνοθεσία Κωσταντής Μπαρμπούρης

Το Αλμανάκ είναι ένα βιβλίο αναμνήσεων. Μια καταγραφή ημερομηνιών που αξίζει να μείνουν στην ιστορία. Τι θα γράφουν για εμάς τα τεύχη του μέλλοντος; Τι θα πρέπει να θυμόμαστε και τι όχι; Στην Ελλάδα που ξημερώνει, ποιές ημερομηνίες αξίζει να φυλάξουμε και ποιές επετείους να γιορτάσουμε;

Ποιός είναι ο ρόλος της τέχνης, της μνήμης και της ιστορίας σε μια χώρα όπου χάνονται τα πάντα;

Κρίση, οικονομία, πολιτική, ανεργία, αυτοκτονίες... Φτάσαμε να αποδεχόμαστε ως φυσικό φαινόμενο την παρανομία που έχει μπει μέσα στο σπίτι μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το δίλημμα: Επιβίωση ή Ζωή; Ζευγάρια, αδέρφια, οικογένειες που μιλούν και προβληματίζονται για όσα η κρίση έχει φέρει μέσα στα σπίτια μας. Πολιτικοί, παπάδες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, αστρολόγοι... Σωτήρες του Έθνους ή υπεύθυνοι της καταστροφής; Μήπως οι μόνοι που ευθύνονται είμαστε εμείς; Και ποιός θα απαντήσει τελικά «Τι είν' η πατρίδα μας;»…

«Φυσικά οι προβλέψεις μπορούν να ανατραπούν αν οι πληθυσμοί αντιδράσουν διαφορετικά απ' ό,τι προβλέπεται». Όμως, καμιά ημερομηνία δε μένει αξιομνημόνευτη για ένα λαό που αποφασίζει «να κοιμάται για εκατό χρόνια».



ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ


Σκηνοθεσία: Κωσταντής Μπαρμπούρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Βασιλοπούλου

Κοστούμια: Αμαλία Καραμπά Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης Φωτισμοί: Κωσταντής Μπαρμπούρης Φωτογραφίες: Γιώργος Μαρινάκης

Παίζουν (αλφαβητικά) : Μαρία Βασιλοπούλου, Έλενα Γιαννακάκη, Ορέστης Ζακυνθινός, Θάνος Καπρέλης, Γιώργος Λαμπρόπουλος, Βέρα Μακρομαρίδου, Κωσταντής Μπαρμπούρης, Σοφία Σαμαρά, Ιωάννα Τριανταφυλλίδη

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016
Τελευταία παράσταση: Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Ημέρες και ώρες παραστάσεων Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων Κανονικό: 10€ Μειωμένο (φοιτητές - άνεργοι - ατέλειες): 5€

Facebook group της ομάδας «Εν εξάλλω» https://www.facebook.com/groups/omada.enexallw/
Facebook group της παράστασης https://www.facebook.com/groups/661376034003953/

Παρασκευή 5.2.2016, Σολωμού 13, Σχέδιο Β, Ομάδα Πολιτισμού

(Μικρές αλλαγές στη σειρά προβολής γίνονται γιατί για μερικές ταινίες χρειάζεται να φτιαχτούν ελληνικοί υπότιτλοι εξαρχής από το PlanB4C.
 Eδω έχει γίνει και αλλαγή έργου, γιατί θεωρήθηκε ότι αυτή η ταινία είναι πιο χαρακτηριστική για το νέο γουέστερν και καλύτερη από το “Ulzana’s Raid”)

Ο σκηνοθέτης Robert Altman γεννήθηκε στο Κάνσας Σίτι το 1925, φοίτησε σε σχολείο Ιησουιτών και 18 ετών κατατάγηκε στην αεροπορία, όπου στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε 50 αεροπορικές βομβαρδιστικές αποστολές ενάντια στους Γιαπωνέζους στην Ινδονησία. Mε την επιστροφή του σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, πράγμα που τον βοήθησε αργότερα να επινοήσει νέες τεχνικές στην εικόνα και τον ήχο για τις ταινίες του. Από εκκεντρικότητα άρχισε να δίνει ιδέες – σενάρια στην κινηματογραφική εταιρία RKO, ύστερα άρχισε να σκηνοθετεί διαφημίσεις για μεγάλες βιομηχανίες, μέχρι που τον ανακάλυψε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και τον εκτίμησε τόσο που του ανέθεσε τη σκηνοθεσία της ανθολογίας έργων του για την τηλεόραση.

Έτσι με την ταινία το ΜΑSH, αδυσώπητη κριτική και ασυγκράτητη ειρωνεία ενάντια στην αμερικάνικη επέμβαση στο Βιετνάμ, εισήλθε με θορυβώδη τρόπο στον κινηματογραφικό κόσμο των ΗΠΑ και αναδείχθηκε στο νέο σκηνοθέτη με τη σημαντικότερη επιρροή τη δεκαετία του 70. Ήταν εικονοκλάστης, καινοτόμος, αντισυμβατικός, ειρηνιστής, κριτικός στο σύστημα, ευρηματικός, παραγωγικός. Συνέβαλε ιδιαίτερα στην ανανέωση μορφής και περιεχομένου της σάτιρας, του γουέστερν, του μιούζικαλ, του κοινωνικού φιλμ, απαλλάσσοντάς τα από τις αποστεωμένες πια τεχνικές και τις μονότονες ηθικές αντιθέσεις και κάνοντας την ταινία ένα πανδαιμόνιο χαρακτήρων, εικόνων, ήχων και καταστάσεων. Τρεις ταινίες του, το “MASH”, το “McCabeandMrsMiller” και το “Nashville” τις συμπερίλαβε η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στο Εθνικό Αρχείο Ταινιών. Πέθανε από λευχαιμία το 2006, χρονιά που τιμήθηκε με Όσκαρ για το σύνολο του έργου του και λίγο διάστημα μετά την τελευταία μεγάλη του επιτυχία “Gosford Park”.

Hταινία «McCabeandMrsMiller” αποτέλεσε την ταινία σταθμό του νέου αναθεωρητικού γουέστερν, όπου στη θέση της αμερικάνικης δύσης ως ενός χώρου σύγκρουσης των «καλών, των κακών και των άσκημων» εμφανίζεται μια κοινωνία σε τέλμα, με πρωταγωνιστές κομπιναδόρους, χαρτοκλέφτες, λωποδύτες και κοράκια, που συνηχούσε με την παρακμιακή ατμόσφαιρα της τότε Αμερικής των αδιεξόδων του βιετναμικού πολέμου. Σε πρώτο ρόλο ένας τζογαδόρος, ο WarrenBeatty, και η κολλητή του, μια πόρνη, η  JulieChristie. Τα τραγούδια της ταινίας είναι του Leonard Cohen.

Κοινή συγκέντρωση πραγματοποιούν σήμερα η ΠΕΝΕΝ, εν ενεργεία και συνταξιούχοι ναυτικοί, εργαζόμενοι στα ναυτικά ασφαλιστικά ταμεία (ΝΑΤ - ΕΛΟΕΝ κ.λπ.) κατά του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου, στις 12 το μεσημέρι, έξω από τηΒουλή. Υπενθυμίζεται πως συνεχίζεται και σήμερα μέχρι το Σάββατο 6 Φλεβάρη, ώρα 6 πμ., η 48ωρη απεργία των ναυτεργατών. Σήμερα, στις 10 το πρωί, η ολομέλεια της Διοίκησης της ΠΝΟ θα συνεδριάσει για να εκτιμήσει την παραπέρα πορεία του αγώνα.

Σχολιάζοντας τις χθεσινές μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις από εργαζομένους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες, μικρομεσαίους, που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα η ΠΕΝΕΝ τονίζει: «Είχαν μαζικότητα, παλμό, ενθουσιασμό, ευρηματικότητα και με αιχμή το ασφαλιστικό πήραν ευρύτερες διαστάσεις ενάντια στην συνολική κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου ενώ καταγγέλθηκε το σύνολο του παλιού και νέου μνημονιακού μπλοκ, των πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν την πολιτική των τοκογλυφικών ιμπεριαλιαστικών και οικονομικών κέντρων.

Ταυτόχρονα εκφράστηκε η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στους μετανάστες και εκφράστηκε η βούληση του λαού και των εργαζομένων ενάντια στην Ευρώπη – φρούριο και στα κλειστά σύνορα.

Στην ουσία η μεγάλη και συγκλονιστική εργατική –κοινωνική λαοθάλασσα που βγήκε στους δρόμους εξέφρασε την βούληση της να συνεχίσει τον αγώνα για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και ανέδειξε την ανάγκη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης και πορείας της χώρας σε σύγκρουση με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και με τον μονόδρομο της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ένωσης».

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο τη δολοφονική επίθεση από «άγνωστους», μέχρι στιγμής δράστες, που δέχθηκε σήμερα το μεσημέρι ο συνάδελφος Δημήτριος Πέρρος, συντάκτης αστυνομικού ρεπορτάζ, συμβασιούχος του «Αθήνα 9,84», που κάλυπτε το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Οι άγνωστοι που τον πλησίασαν στην οδό Πανεπιστημίου τον ρώτησαν πρώτα αν είναι δημοσιογράφος και μόλις εκείνος απάντησε καταφατικά άρχισαν να τον χτυπούν με καδρόνια, με θεατές αστυνομικές δυνάμεις.

Το χτύπημα που δέχθηκε από πίσω στο κεφάλι και στην πλάτη είναι αποκαλυπτικό για τις προθέσεις των δραστών με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και το πρόσωπο και να μεταφερθεί από άλλους συναδέλφους στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», όπου και νοσηλεύεται.

Η κλιμάκωση αυτή των επιθέσεων, εκτός από την ανάδειξη των κινδύνων που ελλοχεύουν σε κάθε περίπτωση για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, δύσκολα μπορεί να αποσυνδεθεί από την επιλογή στοχοποίησης των δημοσιογράφων.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εκφράζει τη συμπαράστασή του στον συνάδελφο και καλεί την κυβέρνηση και τα κόμματα να καταδικάσουν αμέσως την άνανδρη και δολοφονική απόπειρα.

Η ΕΣΗΕΑ έχει ήδη καταγγείλει ότι στις επιλογές του ασφαλιστικού νομοσχεδίου είναι η υποταγή της ενημέρωσης.

Η επίθεση όμως την ώρα της παλλαϊκής διαμαρτυρίας και για αυτή την επιλογή δείχνει ότι κάποιοι ίσως θέλουν να τελειώνουν και με τους δημοσιογράφους.

Θα μας βρουν απέναντι σε όλα…

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΓΕΝΙΔΕΙΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΣΤΙΣ 11.00 π.μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ 6ος ΟΡΟΦΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ 20 ΙΛΙΣΙΑ ΤΚ 11528.

Το Σωματείο Εργαζομένων του Ευγενιδείου Θεραπευτηρίου ΑΕ θα δώσει συνέντευξη τύπου σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, για να γνωστοποιηθεί προς όλους το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι αλλά και το Ευγενίδειο σαν εταιρία.

-Η διοίκηση μας οφείλει δεδουλευμένα 6 μηνών.

-Οι εργαζόμενοι έχουμε προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας και ασφαλιστικά μέτρα, από τις 07 Ιανουαρίου 2016.

- Έχουμε ενημερώσει με συναντήσεις μας τα Υπουργεία Εργασίας, Υγείας και Παιδείας.

Έως σήμερα δεν υπάρχει καμία δέσμευση από την διοίκηση για το τι θα κάνει με το πρόβλημα αυτό και η μόνη αντίδρασή της ήταν να αποφασίσει μονομερώς μείωση της μισθοδοσίας μας κατά 25%.

Το Ευγενίδειο Θεραπευτήριο είναι κληροδότημα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το οποίο είναι ο κύριος μέτοχος με ποσοστό 99.50% αλλά λειτουργεί σαν Α.Ε.

Στην συνέντευξη τύπου λοιπόν οι εργαζόμενοι θα δόσουν στους συντάκτες που ενδιαφέρονται, όλα τα έγγραφα και τις καταγγελίες που έχουν κάνει και οι οποίες μέχρι σήμερα έχουν μήνει σε κάποια συρτάρια. Τα έγγραφα αυτά θα αφορούν το διάστημα από την χειρόγραφη διαθήκη του Αριστείδη Ευγενίδη μέχρι και σήμερα.

Ελισσαίος Φάκαρος*

Από την αρχή του νέου έτους έχει ξεκινήσει ο εθνικός διάλογος για την παιδεία. Μια διαδικασία που δεν στοχεύει απλά σε κάποιες νομοθετικές αλλαγές αλλά σε ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Οι αφετηριακές θέσεις (1) εύκολα χαρακτηρίζονται από «αγνές»’ προθέσεις για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης γενικά, για τις πρώτες δύο βαθμίδες όσον αφορά τη διδακτέα υλη, τη διαδικασία μάθησης και το διαχωρισμό τους από τις πανελλήνιες, τις  δημοκρατικές αξίες στην εκπαίδευση κτλ. Ενώ μπαίνει και το θέμα της 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης με την 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή.

Οι πραγματικοί όμως στόχοι της κυβέρνησης για αυτόν τον διάλογο φαίνονται από τη σύνθεση της επιτροπής διαλόγου και τον πρόεδρό της Αντώνη Λιάκο, εκσυγχρονιστή, δεξί χέρι του Σημίτη επί πρωθυπουργίας του. Αλλά  πολύ περισσότερο από τη θεματολογία (2) που βάζει η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής στις 12 συζητήσεις στα πλαίσια του Εθνικού Διαλόγου που θα διεξαχθούν έως τα τέλη Απρίλη.

Εκεί βρίσκουμε στην ενότητα 2,«Οικονομικά της εκπαίδευσης» τις υποενότητες «διαφορετικά χρηματοδοτικά σχήματα, δυνατότητες μείωσης εξόδων, αξιοποίηση περιουσίας, την  προσπάθεια δηλαδή να δημιουργηθεί ένα νομοθετικό περιβάλλον όπου οι σχολικές μονάδες θα αναζητούν μόνες τους την απαιτούμενη χρηματοδότηση. Ο Α. Λιάκος σε συνέντευξη του (3) αναρωτιέται: «Γιατί δεν αξιοποιείται, λ.χ., ο χώρος της Πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου με τις σχολές να γίνονται συνεδριακά κέντρα, με μια ζώνη καταστημάτων, κινηματογράφων… Δεν θα κάλυπταν μέρος των εξόδων τους σχολικές εγκαταστάσεις παραθαλάσσιων ή ορεινών περιοχών αν λειτουργούσαν ως κατασκηνώσεις ή ως hostel νέων Ιούλιο και Αύγουστο;».

Ο μπαμπούλας της αξιολόγησης επανέρχεται από την κυβέρνηση της «αριστεράς» στην ενότητα 3 «Αξιολόγηση εκπαιδευτικών μονάδων και εκπαιδευτικού προσωπικού». Στην ενότητα 7, «Είδη και δομή των διαφορετικών σχολικών μονάδων, επιχειρείται η δημιουργία πλαισίου σχολείων διαφορετικών ταχυτήτων σύμφωνα με την κατάταξη τους ή τον διαχωρισμό-ξεσκαρτάρισμα των μαθητών. Ο Α. Λιάκος στην ίδια συνέντευξη ξεκόβει αυτό που θα περίμενε κανείς τουλάχιστον σε επίπεδο εξαγγελιών, το αυτονόητο «ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές  όσο διαρκεί η υποχρεωτική εκπαίδευση», αντιθέτως προβάλει ευρωπαϊκά πρότυπα… «γιατί εκεί ο κοινωνικός διαχωρισμός αρχίζει από πολύ πρώιμη ηλικία, όταν τα παιδιά μπαίνουν σε μια εκπαίδευση διώροφη ή τριώροφη, χωρίς να περιμένουν αυτό να συμβεί στα 18».

Το ότι η διαδικασία του διαλόγου είναι μια πρόφαση το αντιλαμβάνεται και ο πιο καλόπιστος βλέποντας τις υποχρεώσεις και τα χρονοδιαγράμματα (4) του υπουργείου παιδείας: λήξη του διαλόγου και σύνταξη  σχετικής έκθεσης έως το τέλος Απρίλη, ψήφιση του αντίστοιχου νομοσχεδίου έως το Μάιο, αξιολόγηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που εκπόνησε ο ΟΟΣΑ το 2011 έως τον Απρίλη. Θα πρέπει επίσης μέχρι τον Μάη να ετοιμαστεί νέο πλαίσιο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και των σχολικών μονάδων που να συνάδει με το γενικό σύστημα αξιολόγησης της δημόσιας διοίκησης (θα αφορά και τα ιδιωτικά σχολεία). Ενώ σε ορίζοντα δύο χρόνων θα εκπονηθεί ένα σχέδιο ευθυγράμμισης του αριθμού των διδακτικών ωρών ανά μέλος προσωπικού, καθώς και αναλογία μαθητών ανά τάξη και εκπαιδευτικό, με τις βέλτιστες πρακτικές των χωρών του ΟΟΣΑ. Από την τελευταία υποχρέωση θεωρείται βέβαιο ότι θα προκύψει  νέος χάρτης σχολικών μονάδων, μέσω συγχωνεύσεων τάξεων και σχολείων.

Σε μια τέτοια φαρσοκωμωδία που έχει στόχο να νομιμοποιήσει στα μάτια της κοινωνίας τις πολιτικές του τρίτου μνημονίου δεν έχουν θέση τα συνδικαλιστικά όργανα (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) των εκπαιδευτικών που έτσι κι αλλιώς δεν περιλήφθηκαν από το υπουργείο στο σχεδιασμό του διαλόγου, αλλά καλούνται τώρα, εκ των υστέρων, ως «φτωχοί συγγενείς», να τοποθετηθούν στην ατζέντα που βάζει η κυβέρνηση.

Οι προκλήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος είναι μεγάλες. Η άρνηση συμμετοχής σε αυτόν τον διάλογο είναι προφανής. Αυτό δε σημαίνει ότι οι προσπάθειες ακύρωσής του (επιτυχημένες έως τώρα) και το «όχι» των εκπαιδευτικών είναι στείρα και δεν περιλαμβάνουν θέσεις και ανησυχίες για τη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Από αυτό το διάλογο λείπουν, όχι τυχαία, σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τη δημόσια εκπαίδευση: εργασιακά, μόνιμες προσλήψεις, τι θα ισχύσει για τους ξενόγλωσσους, τεχνική και ειδική εκπαίδευση, μείωση μαθητών ανά τμήμα, ανακούφιση μαθητών από την ύλη, κτιριακό, μεταφορά μαθητών, παιδαγωγική ελευθερία…

Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει πρωταγωνιστήσει με πολύ μαζικούς όρους-είτε ήταν οι εκπαιδευτικοί, είτε οι γονείς, είτε οι φοιτητές και μαθητές-και έχει αφήσει τη σφραγίδα του στην κοινωνία. Η μεταπολιτευτική ιστορία μας λέει ότι όποιος-α υπουργός πήγε να κάνει χοντρές αντιεκπαιδευτικές αλλαγές συνήθως αναγκαζόταν «να τα πάρει όλα πίσω». Αυτή είναι η υποχρέωσή μας και τώρα.

*Δάσκαλος

Αρθρογραφία:

1. «Αφετηριακές θέσεις για τον Εθνικό και Κοινωνικό Διάλογο για την Παιδεία», εισήγηση του προέδρου της επιτροπής Αντώνη Λιάκου.

2.Πρόγραμμα των δώδεκα συζητήσεων στο πλαίσιο της λειτουργίας της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής.

3. Συνέντευξη Αντώνη Λιάκου, Εφημερίδα Συντακτών.

4. http://www.esos.gr/arthra/41996/trehoyn-oi-prothesmies-gia-axiologisi-ek..



rproject.gr

Aναδημοσίευση από το rproject

Πριν κλείσει 6μηνο από το «θρίαμβο» της 20ής Σεπτέμβρη.

Στις εκλογές της 20/9 το επιτελείο του Τσίπρα –με την ευγενή χορηγία των δανειστών και της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, που είχαν ξεμείνει από τοπικό «κουμανταδόρο»– πήραν από τις κάλπες την εκπλήρωση όλων των ονείρων τους: αποκλεισμό της ΛΑΕ, εκλογική επιβίωση των ΑΝΕΛ, είσοδο στη βουλή των «χρήσιμων ηλιθίων» του Λεβέντη, εξατομικοποίηση της οργής για το Μνημόνιο 3 και εξαέρωση της δυναμικής του ΟΧΙ στο δρόμο της αποχής... Πολλές αναλύσεις εκείνης της εποχής αναδείκνυαν τον Τσίπρα ως «ηγεμόνα» και έβλεπαν τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα «μακράς πνοής».

Ήμαστε λίγοι –και κυρίως, προς τιμήν τους, τα ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ– που επιμέναμε σε κάποια πιο σκληρά στοιχεία της πολιτικής: η ψήφος στις 20/9 στηριζόταν σε υφαρπαγή, αφού το Μνημόνιο 3 δεν είχε ακόμα συγκεκριμενοποιηθεί, η υπόσχεση για «παράλληλο πρόγραμμα» λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά, η απέχθεια προς τη ΝΔ που λειτουργούσε ενισχυτικά για το Μαξίμου ήταν καταδικασμένη να μετατραπεί σε οργή μόλις θα παρουσιάζονταν τα πραγματικά μέτρα της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου, με πρώτο το Ασφαλιστικό... Σε αυτήν τη βάση προβλέπαμε πολιτική αστάθεια και στήναμε τον πολιτικό προγραμματισμό μας πάνω στην εκτίμηση για τις επερχόμενες άμεσα μεγάλες πολιτικές μάχες. Ήταν μια εκτίμηση «ενάντια στο ρεύμα».

Πριν περάσουν πέντε μήνες, η εκτίμηση αυτή έχει πλήρως επιβεβαιωθεί και μάλιστα με διαστάσεις και με ταχύτητα που ξεπερνούν τις προβλέψεις μας.

Το επιτελείο Τσίπρα βρίσκεται μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης κρίσης, μιας κατάρρευσης. Η δημόσια συζήτηση για «διεύρυνση» της κοινοβουλευτικής βάσης της κυβέρνησης (με τις «εφεδρείες» του Λεβέντη, του Ποταμιού ή και του ΠΑΣΟΚ), η συζήτηση για ακόμα μεγαλύτερη «διεύρυνση» που θα συμπεριλαμβάνει τη ΝΔ σε μια μορφή κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ή ακόμα και η συζήτηση για νέες εκλογές (κάλπη για 4η φορά μέσα σ’ έναν χρόνο!) αποδεικνύουν το βάθος της αστάθειας: όπως σωστά θύμισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου μια παλιότερη θέση του Αλ. Τσίπρα, μέτρα όπως το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου για να επιβληθούν πολιτικά προϋποθέτουν είτε κυβέρνηση εθνικής ενότητας είτε δικτατορία... Ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλη τη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξή του, δεν είναι ικανό να καθοδηγήσει ομαλά μια τόσο αντιδραστική νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση των ασφαλιστικών κατακτήσεων.

Κίνημα

Στη βάση της κρίσης του Μαξίμου βρίσκεται η ταχύτατη εκδήλωση του μαζικού κινήματος αντίστασης στο Ασφαλιστικό. Οι όψιμοι θαυμαστές του Γιαννίτση θα όφειλαν να θυμούνται το ταχύτατο... τέλος του Γιαννίτση, που παρέσυρε στην απόσυρση τον –μέχρι τότε θεωρούμενο ως πανίσχυρο– ηγέτη του «εκσυγχρονισμού» Κ. Σημίτη...

Τα μαζικότατα μπλοκ των αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων και η μαζική συμμετοχή στα μπλόκα των αγροτών δημιουργούν μια εξαιρετικά επικίνδυνη για την κυβέρνηση πολιτική συνθήκη: ότι η αντίσταση στο Ασφαλιστικό μπορεί να νικήσει, ότι ο στόχος για ενταφιασμό του σχεδίου Κατρούγκαλου-δανειστών είναι ρεαλιστικός.

Οι παπαγάλοι του συστήματος ψάχνουν να πιαστούν από «αναλύσεις» που τείνουν να υποβαθμίζουν τη σημασία αυτών των κινητοποιήσεων. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» γνωρίζει νέες ημέρες δόξας, και αυτήν τη φορά πρωτοστατούν και πολλοί «αριστεροί» ψάλτες.

Οι αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες και οι αγρότες, μας λένε, δεν είναι ενιαίοι. Είναι από αρχαιοτάτων χρόνων γνωστό ότι υπάρχουν και κάποιοι πλούσιοι δικηγόροι και μηχανικοί, όπως και κάποιοι μεγαλοαγρότες. Μας είναι επίσης γνωστό ότι υπάρχουν πολιτικοσυνδικαλιστικές ηγεσίες που χθες στήριξαν το ΝΑΙ, σήμερα ανέχονται το Μνημόνιο 3, και παρότι υποχρεωτικά είναι μέσα στις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό, ψάχνουν να βρουν ευκαιρία και μέθοδο για συμβιβασμό με τον Κατρούγκαλο και εκτόνωση της οργής της κοινωνικής βάσης των οργανώσεών τους.

Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί καθήκοντα στη ριζοσπαστική Αριστερά με στόχο την εξουδετέρωση της επιρροής αυτών των ηγεσιών (η ΛΑΕ άλλωστε είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των αναζητήσεων). Όμως σε τίποτα δεν αλλάζει την εκτίμηση για την καθοριστική πολιτική σημασία των μεγάλων κινητοποιήσεων των αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων και των αγροτών. Στα πραγματικά μαζικά κινήματα όποιος αναζητά «χημική καθαρότητα» δεν θα ζήσει ποτέ για να τη δει...

Ένα δεύτερο επιχείρημα αφορά την, υποτίθεται, απουσία των μισθωτών από τον αγώνα. Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν από τη γενική απεργία της 4/2 και δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της απάντησης που θα δώσει η εργατική τάξη σε αυτούς τους νεκρο-ανατόμους. Όμως το πολιτικό κλίμα στις παραμονές της απεργίας είναι σαφές: η συνάντηση στο δρόμο των εργατών, των αγροτών και των επιστημόνων μπορεί να δώσει εφιαλτική διάσταση στην πίεση πάνω στην κυβέρνηση. Και βέβαια κανείς δεν δικαιούται να υποβαθμίσει τη σημασία των «μικρών» εργατικών αντιστάσεων που προηγήθηκαν: οι δράσεις της ΑΔΕΔΥ, κάποιων πρωτοβάθμιων σωματείων, άνοιξαν το μονοπάτι της αντίστασης που σήμερα μετατρέπεται σε λεωφόρο. Η δύναμη του κινήματος από τα κάτω είναι ο παράγοντας όπου όλοι οφείλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή.

Πολιτική

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Τσίπρας αντιμετωπίζει έναν πρόσθετο πονοκέφαλο. Οι δανειστές –έχοντας τα δικά τους προβλήματα που δημιουργεί η παράταση της διεθνούς κρίσης– δεν συναινούν σε καμία «χαλάρωση». Απαιτούν μάλιστα σκληρότερα, πρόσθετα μέτρα.

Οι ευρωηγεσίες απαιτούν να επιβληθεί το πρόγραμμα και γι’ αυτό ζητούν «διεύρυνση» της πολιτικής υποστήριξής του. Όμως αυτήν τη φορά είναι ιδιαίτερα αμφίβολο αν θα συναινέσουν σε τακτικές κινήσεις (νέες εκλογές) που ενέχουν κινδύνους καθυστερήσεων.

Ο Τσίπρας ομολογεί ότι αναζητά «εθνική συνεννόηση». Το σενάριο της διεύρυνσης της κυβέρνησής του με παραμονή του ίδιου στην πρωθυπουργία προϋποθέτει να βρεθούν «πρόθυμοι» από τον Λεβέντη, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ που θα δέχονται αυτόν το ρόλο, αλλά θα είναι και «αρκετοί» για να δημιουργήσουν εικόνα σοβαρής διεύρυνσης. Το σενάριο της πλήρους εθνικής ενότητας, με τη συμμετοχή της ΝΔ, θέτει ζήτημα παραμερισμού του Αλ. Τσίπρα. Θα υπάρξουν δυνάμεις μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα δεχθούν αυτήν την προοπτική;

Αυτά τα αδιέξοδα φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την πιθανότητα των εκλογών. Ο Αλ. Τσίπρας στο παρελθόν χρησιμοποίησε την κατηγορία της «απόδρασης» ως επιθετικό όπλο ενάντια στην αριστερή πτέρυγα του κόμματός του. Πιθανώς σήμερα θα χρειαστεί την κάλπη για να αποδράσει ο ίδιος από μια ταπεινωτική προοπτική κατάρρευσης. Όμως αυτός ο τακτικισμός τούτη τη φορά δεν θα είναι εύκολος: δεν θα διαθέτει ούτε τη συναίνεση των δανειστών ούτε τη συμπαιγνία του εσωτερικού καθεστώτος.

Οι συνθήκες επιταχύνονται αποφασιστικά. Μέσα σε αυτές η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει την πιο έντονη παρέμβαση και εμπλοκή: Για να νικήσουν οι αγώνες και να αποσυρθεί το Ασφαλιστικό. Για να ανατραπεί από τα κάτω το Μνημόνιο 3 και να ακυρωθεί η συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Για να υπερασπίσουμε τα κοινωνικά, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, απαιτώντας να πληρώσουν οι πλούσιοι!